Już za Tobą tęsknię, Profesorze

 Takie wiadomości tną jak nóż. W tym wypadku, z powodu ciężkiej choroby Profesora, spodziewałam się, że wcześniej czy później taka informacja do nas dotrze. Mimo tego nie potrafię tego zaakceptować.

Zanim zaczęłam podziwiać, jak przez lata z godnością i pogodą ducha znosi swoją chorobę, widziałam w Nim wielki autorytet – zawodowy i życiowy. Widziałam też Przyjaciela. Mimo swojej pozycji zawodowej - a może właśnie z tego powodu, nie miał problemu, by rozmawiać o górnictwie z młodą dziennikarką dopiero poznającą niuanse branży. Zawsze uprzejmy, dowcipny, z wielką klasą; erudyta imponujący wiedzą, dokonaniami i doświadczeniem. Tłumaczył, radził, taktownie sprowadzał na właściwy tok myślenia, a bywało, że chwalił.

Był także wielkim Przyjacielem Trybuny Górniczej. Podczas naszych 20. urodzin przyznał się, że ma w swojej kolekcji wszystkie wydania naszego tygodnika. Trudno zebrać myśli… Wspominając Wiesława wykorzystam informacje, które sam mi przekazał do wydawnictwa „Kto jest kim w polskim górnictwie węgla kamiennego”. Już za Tobą tęsknię, Profesorze...

Wiesław Stanisław Blaschke, profesor, urodził się 10 czerwca 1941 roku w Krakowie. Mieszkał w Krakowie wraz z żoną Urszulą, ma syna Zbigniewa i córki Ewę i Magdalenę. W 1963 roku ukończył Wydział Górniczy Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ze specjalnością przeróbka mechaniczna. Odbył praktykę dyplomową w zakładzie przeróbczym KWK Ziemowit w Lędzinach, po ukończeniu studiów został asystentem w Katedrze Przeróbki Mechanicznej Kopalin AGH.

Odbył staże zawodowe: w KWK Wesoła, w Jastrzębsko-Mikołowskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego oraz w KWK Dębieńsko. W 1972 roku obronił pracę doktorską, pisaną pod kierunkiem profesora Włodzimierza Stępińskiego i otrzymał tytuł doktora nauk technicznych AGH. W latach 1974-1976 pełnił funkcję dyrektora do spraw nauki w Instytucie Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych AGH. Pracował w Akademii Górniczo-Hutniczej (1963-1976, 1980-1987) i Polskiej Akademii Nauk (1976-1980, 1986 nadal). W 1983 obronił pracę habilitacyjną zostając docentem, a następnie profesorem nadzwyczajnym AGH oraz równolegle docentem PAN. W 2000 roku nadano mu tytuł profesora nauk technicznych.

Był wiceprezesem Węglozbytu (1995-1997) oraz doradcą prezesów PAWK-PARG (1997-2003). Pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego w Katedrze Przeróbki Kopalin i Utylizacji Odpadów Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Pełnił funkcję profesora, kierując także Zakładem Ekonomiki i Badań Rynku Paliwowo-Energetycznego w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią PAN (w latach 1988-1993 był w nim zastępcą dyrektora ds. nauki). Był prezesem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.

Za swoje najważniejsze doświadczenia, wiążące się z pracą naukową, uważał opracowanie i wprowadzenie do stosowania następujących pojęć: krzywych charakterystyk cieplnych węgla, sprawności ekonomicznej wzbogacania, wartości produkcji węgla, schematów ekonomicznych zakładów przeróbczych, poziomu i struktury cen. Jest współautorem koncepcji liczenia tzw. parytetu importowego węgla i metodologii liczenia kosztów pozyskania produktów handlowych.

Pracował nad problemami odsiarczania węgla i otrzymywania koncentratów pirytowych, wydzielaniem galeny we wzbogacalnikach strumieniowo-wachlarzowych, oceną jakościową i ekonomiczną złóż, problemami wykorzystania małych złóż węgla brunatnego, charakterystykami obiektów pozyskania i przetwarzania paliw, budowaniem systemów cen węgla kamiennego energetycznego i koksowego oraz węgla brunatnego. Zajmował się dostosowaniem krajowego górnictwa do funkcjonowania w Unii Europejskiej, problemami opłacalności eksportu węgla, organizacją handlu węglem, tworzeniem kombinatów górniczo-przetwórczych, zagadnieniami opłacalności wzbogacania węgla, opiniowaniem projektów nowych zakładów przeróbczych.

Jest autorem ponad 350 publikacji (w tym 40 referatów prezentowanych zagranicą) i 120 opracowań naukowo-badawczych. Pełni szereg funkcji w radach redakcyjnych czasopism: „Przegląd Górniczy”, „Gospodarka Surowcami Mineralnymi”, „Polityka Energetyczna”, „Technika Poszukiwań Geologicznych”, „Czasopismo Techniczne”, „Fizykochemiczne Problemy Mineralurgii”, „Biuletyn Górniczy GIPH”, „Inżynieria Mineralna”. Jest aktywnym działaczem społecznym (Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Górnictwa, NOT, Krakowskie Towarzystwo Techniczne, Polskie Towarzystwo Przeróbki Kopalin, charytatywna organizacja Lions Club Kraków Stare Miasto).

Za działalność społeczną otrzymał ponad 20 odznaczeń, w tym Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 1989 uczestniczył w pracach związanych z transformacją górnictwa, współkierował zespołem przygotowującym analizę stanu oraz koncepcję zmian systemowych i organizacyjnych w górnictwie węgla kamiennego. Współautor pierwszych założeń celów restrukturyzacyjnych.

Nie uczestniczył w tworzeniu oficjalnych programów restrukturyzacyjnych, niezgadzając się z ich zapisami, głównie w częściach ekonomicznych. Rozwiązania jego zespołu, dotyczące stanowienia cen węgla, zostały wprowadzone do praktyki w 1990 roku decyzją ministra finansów. Był członkiem lub przewodniczącym wielu zespołów eksperckich rozwiązujących problemy cen węgla i oceniających szczegółowe plany restrukturyzacji kopalń.

Za swoje największe wyzwania uważał stworzenie w 1990 roku systemu cen węgla kamiennego preferującego poprawę jakości węgla, system ten z pewnymi modyfikacjami jest stosowany do dzisiaj. Drugim wyzwaniem była organizacja w Polsce w 1994 roku XII Międzynarodowego Kongresu Przeróbki Węgla (Chairman IOC/ICPC, przewodniczący Polskiego Komitetu Programowego i sekretarz Polskiego Komitetu Organizacyjnego). Trzecim wyzwaniem są prace dotyczące dostosowania polskiego górnictwa do funkcjonowania w warunkach Unii Europejskiej, z naciskiem na upowszechnienie wiedzy o możliwościach stosowania pomocy publicznej wobec kopalń.

Jego dewizą życiową była myśl: „Życie jest tak naprawdę pewnym rodzajem zabawy, ale żeby zabawa ta była dobra, trzeba przestrzegać reguł gry”. Stara się być kompetentny w tym co robi, głosić poglądy, co do których jest przekonany, każde zadanie wykonać najlepiej jak potrafi, trzymać się prawdy i tylko prawdy.

Największymi życiowymi autorytetami byli dla Niego Rodzice. Matka, Franciszka z Czechowskich Blaschke, wychowała go w poszanowaniu prawa, sprawiedliwości społecznej, pomocy słabszym, prawdomówności. Ojciec, Stanisław Blaschke, nauczył go pracy naukowej, rzetelności badawczej, pisania artykułów, obowiązkowości. Metody wychowawcze rodziców, pomimo, że się przeciw nim czasami buntował, pozostawiły w Nim głęboki ślad i po latach był im wdzięczny. Autorytetem naukowym był dla Niego profesor Włodzimierz Stępiński. Ukierunkował Go naukowo ukazując interesującą dziedzinę ekonomiki przeróbki mechanicznej. Dzięki temu mógł osiągnąć status eksperta i po 1989 roku włączyć się w prace dotyczące transformacji górnictwa z gospodarki centralnie sterowanej do gospodarki rynkowej.

Interesowały Go kultury starożytne (Inkowie, Majowie, Sumerowie, Egipcjanie), a także kosmologia (początki wszechświata, czarne dziury). Z obu tych dziedzin miał bogatą bibliotekę, obejmującą chyba prawie wszystkie popularne pozycje. Lubił amatorsko grać w brydża. Największą pasją są podróże do dalekich, egzotycznych krajów. Z pięćdziesięciu najciekawszych miejsc świata z listy BBC widział tylko dwadzieścia jeden, ale za to z pierwszej piętnastki zwiedził dziesięć.

Wolny czas spędzał czytając książki popularno-naukowe, literaturę faktu, a dla odprężenia literaturę science fiction.

Każdemu życzył spełnienia jego życiowych marzeń, (twierdził, że Jemu samemu w dużym stopniu to się udało); ponadto wszystkim związanym z górnictwem węgla kamiennego (w tym także sobie) życzył pracy i zarobków do samej emerytury – możliwych dzięki pomyślnemu dalszemu istnieniu branży – przed którą są perspektywy, jeżeli jej transformacja będzie rozsądnie prowadzona.".